Nonius

Nonius to koń o szyi dość wysoko osadzonej. U koni w ciężkim typie często duża głowa o garbonosym profilu. Dwa typy: lżejszy i cięższy. Pierwsze, kościste, są przeznaczone do prac gospodarczych i zaprzęgu, drugie, szlachetniejsze, do jeździectwa. Konie obydwu typów są zwykle kare lub ciemnogniade. Białe odmiany niepożądane.
Wysokość:
typ lżejszy - 155 - 165 cm
typ cięższy 165 - 175 cm
Noniusy zawdzięczają nazwę swemu protoplaście - urodzonemu w Normandii ogierowi Noniusz, wychowanemu w stadzie Deux Ponts (Zweinbrucken), którego zdobyli węgierscy kawalerzyści w 1814 r. Noniusz pochodził od klaczy normandzkiej po ogierze półkrwi angielskiej Orionie. Kojarzony z klaczami węgierskimi, arabskimi, lipicańskimi i andaluzyjskimi dał żywotne, mocne konie, chętne do pracy, nadające się do różnych kierunków użytkowania.

Morgan

Morgan – jedna z najstarszych i najbardziej popularnych ras koni wierzchowych w Ameryce Północnej. Wszystkie Morgany wywodzą się od jednego ogiera imieniem Figure, urodzonego w West Springfield, Massachusetts, którego w roku 1795 nabył nauczyciel Justin Morgan. Znany dalej pod imieniem swego nowego właściciela, Figure mimo niewielkich rozmiarów (140 cm w kłębie) był nie tylko ciężko pracującym koniem roboczym, ale startował również w wyścigach, pod siodłem i w zaprzęgu, a także w konkurencjach pociągowych i wielokrotnie wygrywał.
Budowa
Koń muskularnej budowy, wysokość w kłębie waha się od 140 do 152 cm. Bardzo bujna, powiewna grzywa i ogon, maść gniada, kara, skarogniada i kasztanowata, maści siwa i srokata są niedopuszczalne. Morgany są końmi bystrymi i dzielnymi, bardzo efektownie się prezentującymi, jednak łatwymi do prowadzenia, a przy tym bardzo wszechstronnymi.
Obecnie morgany są popularnymi końmi pokazowymi, użytkowane są jako wierzchowce myśliwskie (huntery), skoczki, konie ujeżdżeniowe, zaprzęgowe, a także do jazdy w stylu western i do rekreacji.

Missouri Fox trotter

Missouri Fox trotter jest jedną z ras konia domowego. Niektóre konie rejestrowane są w oparciu o wymiary lub umaszczenie, tą rasę zarejestrowano w oparciu o czterotaktowy chód (foxtrot - lisi chód). Cecha ta bierze się stąd, że koń ten przodem energicznie stępuje, podczas gdy tył idzie kłusem. Kłusak Missouri jest wytrzymałym i bardzo poszukiwanym koniem pod siodło.
Umaszczenie bardzo różne. Typowa wysokość w kłębie od 142 cm do 163 cm.

Maremanno

Maremanno jest jedną z ras włoskich wierzchowców. Wywodzą się z terenu środkowych i północnych Włoch (głównie z Toskanii).
Konie tej rasy mają od 15,3 do 16,2 dłoni wysokości (160-168 cm). Występuje większość podstawowych maści.
Rasę Maremanno włoscy hodowcy uzyskali poprzez łączenie regionalnych ras jeździeckich z końmi importowanymi z Francji, Irlandii, Niemiec, a także kilkoma końmi holenderskimi i wschodnioeuropejskimi.
Pierwotną odmianą tej rasy był silny i szybki koń o niskiej jakości. Dzięki krzyżówkom Maremanna z końmi pełnej krwi arabskiej podniesiono jego szlachetność.

Lusitano

Lusitano - jest to jedna z ras konia domowego
Jest to rasa portugalska i przypomina wyglądem hiszpańskiego konia rasy andaluzyjskiej. Ma on szerszą od niego głowę o garbonosym profilu, krótszy opadający zad i niżej osadzony ogon. Jest bardzo inteligentny i pełen wdzięku. Charakteryzuje się podatną na wzrost grzywą i ogonem które, dobrze pielęgnowane, osiągają niezwykłe długości. Obecnie użytkowany głównie do ujeżdżenia, często do pokazów sztuki jeździeckiej.
Umaszczenie zawsze jednolite, często z wiekiem jaśnieje. Średnia wysokość 153 cm.

Koń lipicański

Koń lipicański - niezbyt duży, raczej masywny koń o zwięzłej budowie i wysoko osadzonej, silnie umięśnionej szyi. Profil głowy bywa lekko wypukły co wskazuje na domieszkę krwi ras hiszpańskich u lipicanów. Maść najczęściej siwa, grzywa pofalowana. Lipicany rodzą się skarogniade lub kare, dopiero między 6 a 10 rokiem życia ich maść zmienia się na siwą. Tylko nieliczne z nich pozostają na zawsze kare.
Rasa wzięła nazwę od stadniny, w której została wyhodowana - Lipica w Słowenii, założonej w 1580. Rasa powstała z rodzimych koni Karster krzyżowanych z końmi hiszpańskimi i neapolitańskimi. Jeszcze dzisiaj hoduje się tam silne konie, nie zawsze siwe, do zaprzęgu i jazdy wierzchem. Inne centrum hodowli tej rasy to austriacka stadnina koni w Piber, skąd pochodzą młode konie kierowane do najbardziej znanego miejsca użytkowania lipicanów - Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Tutaj szkoli się siwe ogiery zgodnie z kanonami klasycznej szkoły jazdy.
Pochodzenie: Austro-Węgry / Słowenia.
Wysokość w kłębie: 148 - 160 cm.
Umaszczenie: siwe, rzadziej kare i gniade.
Pokrój: zwarta budowa, silnie umięśniony zad, suche i mocne kończyny.
Charakter: posłuszny, inteligentny, wyniosły.
Użytkowanie: wyższa szkoła jazdy.

Knabstrup

Knabstrup - konie umaszczone wielobarwnie spotyka się na rysunkach naskalnych z Cro-Magnon sprzed 30 tys. lat i takie właśnie konie były w dawnych czasach najbardziej cenione. Rasa knabstrup została zapoczątkowana w 1808 roku na bazie klaczy hiszpańskich, u których umaszczenie wielobarwne zdarzało się w XIX wieku dość często.
Hodowla
Założycielką rasy knabstrup była hiszpańska klacz Flaebehoppen kupiona przez Judge Lunn od rzeźnika o nazwisku Flaebe. Zaźrebiona frederiksborgiem, stała się założycielką linii koni maści wielobarwnej, głównie poprzez swego wnuka Mikkela.
Cechy Charakterystyczne
Stary typ knabstrupa był wytrzymałym, kościstym zwierzęciem, inteligentnym, łagodnym i pojętnym. Jego jakość obniżyła się w wyniku nieroztropnego ukierunkowania hodowli na wielobarwność i dziś jest niemal w zaniku. Typ nowszy, zbliżony charakterem do appaloosy, jest zwierzęciem o zupełnie dobrej jakości, dość masywnym, o niejednorodnym umaszczeniu. Wysokość w kłębie: ok. 152 cm.