Gidran

Gidran
Jedną z ras konia domowego jest gidran.
Pochodzenie
Gidran został stworzony w stadninie Mezohegyes w roku 1816. Z Arabii został sprowadzony kasztanowaty ogier z popularnej gałęzi czystej krwi arabskiej - Siglavy. Został skojarzony z klaczą hiszpańską Arrogante, której potomek o imieniu Gidran II stał się założycielem rasy. Podczas wczesnego procesu hodowlanego prowadzono nieplanowaną politykę doboru partnerów. Wzięła w niej udział część klaczy o hiszpańskim pochodzeniu oraz wiele więcej lokalnych klaczy. Później wprowadzono domieszki araba (co jest szczególnie widoczne, zwłaszcza w kształcie głowy) i folbluta, wskutek czego ustalono charakterystykę rasy. Gidrana wyhodowano, chcąc stworzyć wierzchowca kawaleryjskiego bardziej kalibrowego i silniejszego niż arab. W obrębie rasy powstały dwie gałęzie: lżejsza, przeznaczona do jazdy wierzchem, i cięższa, z przeznaczeniem do lekkiej pracy rolniczej i pociągowej. Straty poniesione podczas I wojny światowej sprawiły, że konieczna była kolejna porcja krwi arabskiej i kisberskiej. Ponowny spadek ilości pogłowia nastąpił w roku 1977; po tych stratach sprowadzono dwa ogiery z Bułgarii.
Wygląd
Gidran to duży, mocny koń o solidnej budowie. Nadaje się do jazdy wyczynowej zarówno jako doskonały wierzchowiec sprotowy, jak i koń do powożenia. Ma atrakcyjny wygląd i przeważnie kasztanowate umaszczenie. Jego głowa jest bardzo podobna do arabskiej, jednak trochę mniej szlachetna. Szyja jest proporcjonalna do reszty ciała, pięknie osadzona i muskularna, co powoduje, że nie tak łabędzia, jak u araba. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka, grzbiet mimo swej długości mocny, a łopatki posiadają skos umożliwiający dużą swobodę ruchu. Nogi są mocne, o dobrze uformowanych kopytach i dosyć krótkich nadpęciach. Wzrost gidrana waha się między160, a 165 cm w kłebie, jednak zdarzają się sztuki mierzące nawet 170 cm w kłębie.