Furioso

Furioso jest to koń półkrwi, wyhodowany metodą selekcji w stadninie Mezohegyes na Węgrzech, gdzie znajdowały się klacze pochodzące od konia pełnej krwi angielskiej - Noniusa seniora. Były one stanowione słynnym ogierem Furioso. Został on przywieziony z Anglii w 1840 r. na życzenie księcia Karolyi.
W trzy lata później został sprowadzony koń pełnej krwi north star, posiadający również krew norfolk roadstera, aby wzmocnić pogłowie. Jego potomkowie byli znakomitymi kłusakami. Następnie skrzyżowano między sobą linię furioso i north star, przy czym furioso została rasą dominującą. Rasa ta jest dzisiaj licznie reprezentowana w całej Europie Środkowej.
Furioso to majestatyczny koń, mierzący ponad 162cm w kłębie. Głowa różni się od głowy konia pełnej krwi jedynie dłuższymi uszami i łagodnym wyrazem. Kłąb jest dobrze zaznaczony, łopatki i kończyny są zdrowe i mocne. Wpływ przodków koni karetowych przejawia się w spadzistym zadzie. Kończyny, choć mocne, nie są tak dobrze ukształtowane jak u bardzo szybkich koni: pęciny są za bardzo pochyłe. Wszystko to sprawia, że niezbyt wysokie chody tego konia są dość męczące. Dopuszczalne są prawie wszystkie maści, a najczęściej spotykane to kare, skarogniade i gniade. Białe odmiany zdarzają się wyjatkowo.
Podobnie jak większość koni wierzchowych, furioso wykorzystywany był przede wszystkim w armii austro-węgierskiej, ale jest to koń wszechstronny. Bardzo inteligentny, łatwy do powodowania. Pod siodłem doskonale spełnia swoją rolę zarówno jako koń spacerowy, w trudnych rajdach, jak i w steeple-chase, nadaje się także do zawodów cross-country i jazdy rekreacyjnej. Chociaż jego chody nie są idealne, to jest znakomitym skoczkiem, dość dobrym w ujeżdzeniu, wywierającym wrażenie elegancji.
Furioso był szeroko wykorzystywany w stadach hodowlanych, zwłaszcza w Europie Wschodniej i przyczynił się do uszlachetnienia wielu wartościowych ras.

Koń fryderyksborski

Jedna z ras konia domowego jest koń fryderyksborski.
Rasa Frederiksborg wywodzi się z Danii. Pierwsza wzmianka pochodzi z roku 1562 za rządów króla Frederika. Był to koń tradycyjnie używany jako dworski lub do szkoły jazdy, obecnie pod wierzch i do zaprzęgów. Z tej linii wywodzą się rasy Knabstrub, orłowska i lipicańska.
Maść kasztanowata, wzrost od 155 cm do 163 cm.

Freiberger

Freiberger, franc. Franches-Montagnes - rasa konia domowego, lekkiego zimnokrwistego.
Rasa o jednolitym umaszczeniu pochodząca ze Szwajcarii. Obecnie użytkowana przede wszystkim w sporcie do skoków przez przeszkody oraz powożeniu. Średnia wysokość 155 cm.

Einsiedler

Jedną z ras konia domowego jest rasa einsiedler.
Konie te pochodzą z klasztoru benedyktyńskiego w szwajcarskim kantonie Schwyz, a ich początek datuje się prawdopodobnie na rok 1064. Miały poważne domieszki krwi hackney. Dzisiaj są użytkowane głównie w zaprzęgach i do skoków. Umaszczenie to najczęściej maść kasztanowata i gniada, wysokość około 163 cm.

Koń doński

Koń doński - ukraińska rasa koni. Konie tej rasy mają mocną, proporcjonalną budowę, a wyhodowano je nad Donem na Ukrainie. W XVIII wieku wprowadzono do rasy krew koni turkmeńskich, a w XIX wieku doszła pełna krew angielska. Obecnie jest to jedna z najważniejszych ras na Ukrainie używana pod siodło. Maści różne, wysokość 155-160 cm.
Dońskie konie powstały w wyniku krzyżowania przez Dońskich kozaków koni żyjących na stepach z końmi użytkowymi,nawet pełnej krwi angielskiej. Zaletą ich jest duża wytrzymałość. Używane są do uszlachetnienia prymitywnych ras stepowych.
Pochodzenie
Konie rasy dońskiej – to jedna z najstarszych ras ukraińskich, jej historia jest ściśle związana z historią kozactwa, które w XVw. zaczęło formować się na stepach wzdłuż brzegów Dniepru, Donu oraz daleko za Wołgą. Dalekim przodkiem konia rasy dońskiej był koń używany przez koczowniczych Tatarów. Na rozwój tej rasy miały też wpływ konie koczowniczych ludów tureckich. Za oficjalną datę powstania rasy uważa się rok 1770, kiedy powstała na Donem pierwsza stadnina tych koni. Jej założycielem był generał M. I. Płatow. Tu właśnie zaczęto krzyżować konie: mongolskie, turkmeńskie, karabachskie z końmi rasy arabskiej, perskiej i tureckiej, oraz częściowo pełnej krwi angielskiej. W ślad za stadniną Płatowa zaczęły powstawać i inne stadniny na Zadońszczyźnie. Z czasem, zaczęto również stosować domieszkę krwi koni orłowsko-roztoczyńskich i innych ras wierzchowych rosyjsko-ukraińskich. Paralelnie z rozwojem prywatnych hodowli, rozwijały się również hodowle kozackich stanic. Rezultatem takiego działania było powstanie rasy koni kawaleryjskich. Dońskie konie hodowano wyłącznie tzw. wychowem tabunowym. Stada cały rok przebywały pod gołym niebem, za wyjątkiem zimowych miesięcy.
Budowa
Przy dość wysokim wzroście i przydatności do wszechstronnego wykorzystania, charakterystyczna jest dla koni tej rasy wytrzymałość oraz przystosowanie do wypasu całorocznego. Oprócz wysokiego wzrostu chechuje tą rasę nieco wydłużona, ale dobrze rozwinięta, szeroka i głęboka kłoda. Kościec jest dobrze rozwinięty. Cechą charakterystyczną jest szeroki tułów. Ta osobliwość budowy jest ściśle powiązana z przystosowaniem rasy do ciężkich warunków klimatu kontynentalnego – konie dobrze wykorzystują paszę, co pozwala ich organizmowi stworzyć zapasy tłuszczu, niezbędnego podczas surowej zimy i letnich okresów suszy. Głowa średnich, nierzadko – małych rozmiarów, z prostym profilem i szerokim czołem. Szyja średniej długości. Zad lekko ścięty. Klatka piersiowa głęboka, dobrze rozwinięta. Kończyny suche i mocne. Konie są suchej, zwartej konstytucji. Rasa cechuje się spokojnym, lecz dość energicznym temperamentem. Maść głównie kasztanowata w różnym odcieniu, przeważnie złocistym, z odmianami na głowie i nogach. Rzadziej można spotkać maść gniadą, siwą czy inne. Ze względu na wielkość konie te są wykorzystywane nie tylko pod siodło, ale i w zaprzęgu.
Cechy
Konie rasy dońskiej wykazują się bardzo dobrymi wynikami w próbach wytrzymałościowych. Podczas maksymalnego biegu doński ogier Kahał pod wagą 73kg w ciągu 18 godzin pokonał dystans 263,9 km. W ciągu doby ten sam ogier oraz ogier Zażym pokonały wraz z jeźdźcami dystans 283,5 km, ostatnie 4600m pokonując galopem w czasie 8min. Rasę cechuje długowieczność. Rasa dońska ma kilka swoich typów: wschodni, wschodni masywny, masywny, wschodnio-karabachski, wierzchowy. Większość klaczy czołowych stadnin prezentuje typ wschodni i wschodnio-masywny, które charakterystyczne są dla linii Dnewnika, Imama, Łopuszka, Miraża. Konie tej rasy były wykorzystywane przy tworzeniu rasy kłusaka orłowskiego oraz ras: węgierskiej i trakeńskiej a także rasy nowokirgizkiej, terskiej i budionnowskiej.

Koń dunajski

Koń dunajski jest dość zwyczajny wierzchowcem i silnym koniem do lekkich zaprzęgów. Koń dunajski ukształtował jako rasa dopiero na początku XX wieku, poprzez skrzyżowanie oryginalnego ogiera noniusa z klaczami gidran. Otrzymywane z tej krzyżówki potomstwo było zwartej, silnej budowy. Wciąż jednak poprawiano rasę, dodając krew koni angloarabskich, a także folblutów, ale nie przyniosło to nadzwyczajnych rezultatów. Dziś koń dunajski jest najpopularniejszym koniem na terenie Bułgarii pod wierzch i do lekkich zaprzęgów. Mimo znacznej ilości krwi arabskiej i folblutów, jest tylko poprawny, o raczej pełnej sylwetce. Wygląda na to, że odziedziczył po swym przodku noniusie nienajlepsze cechy.