Nonius

Nonius to koń o szyi dość wysoko osadzonej. U koni w ciężkim typie często duża głowa o garbonosym profilu. Dwa typy: lżejszy i cięższy. Pierwsze, kościste, są przeznaczone do prac gospodarczych i zaprzęgu, drugie, szlachetniejsze, do jeździectwa. Konie obydwu typów są zwykle kare lub ciemnogniade. Białe odmiany niepożądane.
Wysokość:
typ lżejszy - 155 - 165 cm
typ cięższy 165 - 175 cm
Noniusy zawdzięczają nazwę swemu protoplaście - urodzonemu w Normandii ogierowi Noniusz, wychowanemu w stadzie Deux Ponts (Zweinbrucken), którego zdobyli węgierscy kawalerzyści w 1814 r. Noniusz pochodził od klaczy normandzkiej po ogierze półkrwi angielskiej Orionie. Kojarzony z klaczami węgierskimi, arabskimi, lipicańskimi i andaluzyjskimi dał żywotne, mocne konie, chętne do pracy, nadające się do różnych kierunków użytkowania.

Morgan

Morgan – jedna z najstarszych i najbardziej popularnych ras koni wierzchowych w Ameryce Północnej. Wszystkie Morgany wywodzą się od jednego ogiera imieniem Figure, urodzonego w West Springfield, Massachusetts, którego w roku 1795 nabył nauczyciel Justin Morgan. Znany dalej pod imieniem swego nowego właściciela, Figure mimo niewielkich rozmiarów (140 cm w kłębie) był nie tylko ciężko pracującym koniem roboczym, ale startował również w wyścigach, pod siodłem i w zaprzęgu, a także w konkurencjach pociągowych i wielokrotnie wygrywał.
Budowa
Koń muskularnej budowy, wysokość w kłębie waha się od 140 do 152 cm. Bardzo bujna, powiewna grzywa i ogon, maść gniada, kara, skarogniada i kasztanowata, maści siwa i srokata są niedopuszczalne. Morgany są końmi bystrymi i dzielnymi, bardzo efektownie się prezentującymi, jednak łatwymi do prowadzenia, a przy tym bardzo wszechstronnymi.
Obecnie morgany są popularnymi końmi pokazowymi, użytkowane są jako wierzchowce myśliwskie (huntery), skoczki, konie ujeżdżeniowe, zaprzęgowe, a także do jazdy w stylu western i do rekreacji.

Missouri Fox trotter

Missouri Fox trotter jest jedną z ras konia domowego. Niektóre konie rejestrowane są w oparciu o wymiary lub umaszczenie, tą rasę zarejestrowano w oparciu o czterotaktowy chód (foxtrot - lisi chód). Cecha ta bierze się stąd, że koń ten przodem energicznie stępuje, podczas gdy tył idzie kłusem. Kłusak Missouri jest wytrzymałym i bardzo poszukiwanym koniem pod siodło.
Umaszczenie bardzo różne. Typowa wysokość w kłębie od 142 cm do 163 cm.

Maremanno

Maremanno jest jedną z ras włoskich wierzchowców. Wywodzą się z terenu środkowych i północnych Włoch (głównie z Toskanii).
Konie tej rasy mają od 15,3 do 16,2 dłoni wysokości (160-168 cm). Występuje większość podstawowych maści.
Rasę Maremanno włoscy hodowcy uzyskali poprzez łączenie regionalnych ras jeździeckich z końmi importowanymi z Francji, Irlandii, Niemiec, a także kilkoma końmi holenderskimi i wschodnioeuropejskimi.
Pierwotną odmianą tej rasy był silny i szybki koń o niskiej jakości. Dzięki krzyżówkom Maremanna z końmi pełnej krwi arabskiej podniesiono jego szlachetność.

Lusitano

Lusitano - jest to jedna z ras konia domowego
Jest to rasa portugalska i przypomina wyglądem hiszpańskiego konia rasy andaluzyjskiej. Ma on szerszą od niego głowę o garbonosym profilu, krótszy opadający zad i niżej osadzony ogon. Jest bardzo inteligentny i pełen wdzięku. Charakteryzuje się podatną na wzrost grzywą i ogonem które, dobrze pielęgnowane, osiągają niezwykłe długości. Obecnie użytkowany głównie do ujeżdżenia, często do pokazów sztuki jeździeckiej.
Umaszczenie zawsze jednolite, często z wiekiem jaśnieje. Średnia wysokość 153 cm.

Koń lipicański

Koń lipicański - niezbyt duży, raczej masywny koń o zwięzłej budowie i wysoko osadzonej, silnie umięśnionej szyi. Profil głowy bywa lekko wypukły co wskazuje na domieszkę krwi ras hiszpańskich u lipicanów. Maść najczęściej siwa, grzywa pofalowana. Lipicany rodzą się skarogniade lub kare, dopiero między 6 a 10 rokiem życia ich maść zmienia się na siwą. Tylko nieliczne z nich pozostają na zawsze kare.
Rasa wzięła nazwę od stadniny, w której została wyhodowana - Lipica w Słowenii, założonej w 1580. Rasa powstała z rodzimych koni Karster krzyżowanych z końmi hiszpańskimi i neapolitańskimi. Jeszcze dzisiaj hoduje się tam silne konie, nie zawsze siwe, do zaprzęgu i jazdy wierzchem. Inne centrum hodowli tej rasy to austriacka stadnina koni w Piber, skąd pochodzą młode konie kierowane do najbardziej znanego miejsca użytkowania lipicanów - Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Tutaj szkoli się siwe ogiery zgodnie z kanonami klasycznej szkoły jazdy.
Pochodzenie: Austro-Węgry / Słowenia.
Wysokość w kłębie: 148 - 160 cm.
Umaszczenie: siwe, rzadziej kare i gniade.
Pokrój: zwarta budowa, silnie umięśniony zad, suche i mocne kończyny.
Charakter: posłuszny, inteligentny, wyniosły.
Użytkowanie: wyższa szkoła jazdy.

Knabstrup

Knabstrup - konie umaszczone wielobarwnie spotyka się na rysunkach naskalnych z Cro-Magnon sprzed 30 tys. lat i takie właśnie konie były w dawnych czasach najbardziej cenione. Rasa knabstrup została zapoczątkowana w 1808 roku na bazie klaczy hiszpańskich, u których umaszczenie wielobarwne zdarzało się w XIX wieku dość często.
Hodowla
Założycielką rasy knabstrup była hiszpańska klacz Flaebehoppen kupiona przez Judge Lunn od rzeźnika o nazwisku Flaebe. Zaźrebiona frederiksborgiem, stała się założycielką linii koni maści wielobarwnej, głównie poprzez swego wnuka Mikkela.
Cechy Charakterystyczne
Stary typ knabstrupa był wytrzymałym, kościstym zwierzęciem, inteligentnym, łagodnym i pojętnym. Jego jakość obniżyła się w wyniku nieroztropnego ukierunkowania hodowli na wielobarwność i dziś jest niemal w zaniku. Typ nowszy, zbliżony charakterem do appaloosy, jest zwierzęciem o zupełnie dobrej jakości, dość masywnym, o niejednorodnym umaszczeniu. Wysokość w kłębie: ok. 152 cm.

Koń kladrubski

Jedna z ras konia domowego jest koń kladrubski.
Konia tego wychodowano w 1572 roku w królewskiej stadninie w Kladrubach (Czechy) należącej do cesarza Maksymiliana II. Dwa charakterystyczne umaszczenia mogą pochodzić od dwóch znaczących rozpłodników:
kare od Sacramoso (1799)
siwe od Pepoli (1764)
Średnia wysokość od 165 cm do 173 cm, niektóre okazy tej ogromnej rasy pociągowej mają naewt około 183 cm; jest to chyba jedna z największych ras koni na świecie.

Irish Draught

Irish Draught – irlandzki koń pociągowy. Prawdopodobnie rasa ta powstała z koni hiszpańskich i staroangielskich koni gorącokrwistych oraz kuców rasy Connemara. Powstał tym sposobem nadzwyczaj wszechstronny koń.
Zastosowanie
Koń rasy Irish Draught przeznaczony był do zaprzęgu i do pracy na roli. Świetnie nadawał się pod siodło, zwłaszcza do polowań. Niegdyś brał też udział w paradach. Dziś najczęściej używany jako kłusak.
Historia rasy
Ta stara rasa została prawie unicestwiona podczas I wojny światowej, a potem przez eksport koni do celów bitewnych. Jednak dzięki zatrzymaniu tego procesu w roku 1965 (przez ministra gospodarki rolnej) rasa przetrwała.
Teraz o zachowanie tej rasy troszczy się Irish Horse Breeder's Society. Ze względu na posiadanie przez rasę Irish Draught wielkiego talentu skokowego, krzyżowanie tych koni ze szlachetnymi rasami gorącokrwistymi czy też z folblutami daje idealne konie do skoków oraz polowań.
Wygląd
Po głowie tej rasy można świetnie zauważyć wpływ koni hiszpańskich – profil garbonosy, z małymi ganaszami, szerokim pyskiem i chrapami rozstawionymi nieco szerzej.
Patrząc na szyję tego konia można stwierdzić, że jest koniem pociągowym, co jednak może być mylące, bowiem jego szyja jest dosyć krótka, silna i gruba – właśnie taką mają np. Shire.
Wysokość w kłębie: 153-173 cm.
Maść: najczęściej siwa, rzadziej kasztanowata, gniada lub kara.

Koń holsztyński

Koń holsztyński - silny, duży, kalibrowy koń gorącokrwisty. Przeważa maść gniada z wszystkimi odcieniami, ale mogą też występować inne rodzaje umaszczenia. Znakowany piętnem.
Holsztyński region hodowlany znany jest od średniowiecza. Hodowlę popierały panujące tu dwory: duński i północnoniemiecki. W XVIII i XIX wieku bardzo ceniono raczej konie ciężkie, ale energiczne i o żywym temperamencie, do powozu i pod wierzch. Francuski mistrz jazdy konnej Guériniere chwalił także ich uzdolnienia do ujeżdżania wedle klasycznej szkoły. Obecnie konie te hoduje się zgodnie z wzorcem niemieckiego konia wierzchowego: lekkie w typie, przeznaczone do użytkowania wierzchowego. Hodowla znajduje się przede wszystkim w rękach prywatnych.
Wysokość: 160 - 170 cm.

Hackney

Hackney jest potomkiem brytyjskich kłusaków. Jest to stosunkowo nowa rasa, wyhodowana w ciągu ubiegłego wieku, na bazie ras norfolk roadster i yorkshire roadster a uszlachetnionego domieszką krwi koni arabskich i pełnej krwi angielskiej. Jest to wdzięczny koń, poruszający się z wielką gracją, o wysokich chodach, nadający się do lekkiego zaprzęgu. Niegdyś nazwa tej rasy miała dość pejoratywne znaczenie, ponieważ konie zaprzęgane były do różnego rodzaju pojazdów, między innymi ciągnęły omnibusy i inne zwykłe pojazdy. Powoli jednak wygląd zewnętrzny hackneya został uszlachetniony i powstała forma współczesna, popularna nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale także w Ameryce Północnej. Często używany jest do poprawiania wyglądu i możliwości innych ras, zwłaszcza kłusaków i lekkich koni zaprzęgowych.

Koń hanowerski

Koń hanowerski to elegancki koń gorącokrwisty o harmonijnej budowie ciała. Występują wszystkie rodzaje maści. Znakowane piętnem.
Uzyskuje wysokość około 162 - 175 cm.
W roku 1714 Hanower stał się częścią Imperium Brytyjskiego wskutek ślubu księcia regenta z królową angielską. Dzięki temu w hanowerskiej hodowli koni wcześnie przystąpiono do krzyżowania z końmi pełnej krwi angielskiej. Gdy inne hodowle rozpoczynały dopiero krzyżowanie uszlachetniające pełną krew, pogłowie koni hanowerskich było już w okresie konsolidacji - ustalenia i stabilizacji cech dziedzicznych. Ogiery hanowerskie wprowadzano więc do innych hodowli jako element szlachetny. Stadnina krajowa w Celle wyhodowała do czasów motoryzacji wiele bardzo dobrych koni roboczych i kawaleryjskich. Później szybki i z powodzeniem zmieniła kierunek na produkcję nowoczesnych koni do sportu jeździeckiego.

Gidran

Gidran
Jedną z ras konia domowego jest gidran.
Pochodzenie
Gidran został stworzony w stadninie Mezohegyes w roku 1816. Z Arabii został sprowadzony kasztanowaty ogier z popularnej gałęzi czystej krwi arabskiej - Siglavy. Został skojarzony z klaczą hiszpańską Arrogante, której potomek o imieniu Gidran II stał się założycielem rasy. Podczas wczesnego procesu hodowlanego prowadzono nieplanowaną politykę doboru partnerów. Wzięła w niej udział część klaczy o hiszpańskim pochodzeniu oraz wiele więcej lokalnych klaczy. Później wprowadzono domieszki araba (co jest szczególnie widoczne, zwłaszcza w kształcie głowy) i folbluta, wskutek czego ustalono charakterystykę rasy. Gidrana wyhodowano, chcąc stworzyć wierzchowca kawaleryjskiego bardziej kalibrowego i silniejszego niż arab. W obrębie rasy powstały dwie gałęzie: lżejsza, przeznaczona do jazdy wierzchem, i cięższa, z przeznaczeniem do lekkiej pracy rolniczej i pociągowej. Straty poniesione podczas I wojny światowej sprawiły, że konieczna była kolejna porcja krwi arabskiej i kisberskiej. Ponowny spadek ilości pogłowia nastąpił w roku 1977; po tych stratach sprowadzono dwa ogiery z Bułgarii.
Wygląd
Gidran to duży, mocny koń o solidnej budowie. Nadaje się do jazdy wyczynowej zarówno jako doskonały wierzchowiec sprotowy, jak i koń do powożenia. Ma atrakcyjny wygląd i przeważnie kasztanowate umaszczenie. Jego głowa jest bardzo podobna do arabskiej, jednak trochę mniej szlachetna. Szyja jest proporcjonalna do reszty ciała, pięknie osadzona i muskularna, co powoduje, że nie tak łabędzia, jak u araba. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka, grzbiet mimo swej długości mocny, a łopatki posiadają skos umożliwiający dużą swobodę ruchu. Nogi są mocne, o dobrze uformowanych kopytach i dosyć krótkich nadpęciach. Wzrost gidrana waha się między160, a 165 cm w kłebie, jednak zdarzają się sztuki mierzące nawet 170 cm w kłębie.

Gelderland

Jedną z ras konia domowego jest rasa gelderland.
Nazwa pochodzi od prowincji niderlandzkiej. Został tam wyhodowany w XIX wieku. Miejscowe klacze kryto ogierami rasy normańskiej i Norfolk. Jest też późniejsza domieszka krwi rasy oldenburg i hackney. Otrzymano w rezultacie bardzo silnego i aktywnego konia, o dobrym pokroju. Cechy te zostały przekazane rasie ciepłokrwistej holenderskiej.
Gelderlandy to konie eleganckie, najczęściej użytkowane zaprzęgowo z powozach. Od 1960 roku zmniejszono hodowlę z racji zwiększonego zainteresowania rasą gorącokrwistą holenderską.
Gelderlandy mają od 153 cm do 163 cm wysokości, a ich umaszczenie to gniade, kasztanowate, kare i siwe, często występuję białe odmiany.