Dole (Gudbrandsdal)

Jedną z ras konia domowego jest Döle Gudbrandsal.

Nie należy jej mylić z większą rasą Döle, wywodzącą się z Norwegii. Rejestr hodowli datuje się na rok 1941. Obecnie konie tej rasy użytkowane są głównie jako siła pociągowa, a także do przejażdżek. Umaszczenie skarogniade lub kare, średnia wysokość wynosi 152 cm.Występują szczotki pęcinowe.

Colorado Ranger

Colorado Ranger

Pokrój: Koń ten łączy dobre cechy konia westernowego oraz jego hiszpańsko - orientalnych przodków. Głowa delikatna, mały pysk, duże oczy i długi kark. Szyja dobrze osadzona i umięśniona. Zad krótki i mocno ścięty. Kończyny prawidłowe o zbyt krótkich pęcinach. Kopyta mocne, bez szczotek . Chody płaskie , wytrwałe i pewne. Koń zwrotny o dobrym przyspieszeniu. Umaszczenie tarantowate.
Wysokość: 150 cm
Historia: Wraz z rozwojem hodowli bydła rosło zainteresowanie końmi szlachetniejszymi. Rasa Colorado Ranger, najrzadsza, ale i najbardziej wartościowa przedstawicielka hodowli tabunowej powstała w roku 1870. Liczba członków tej rasy ograniczyła się do 50 .

Cob

Cob - brytyjski typ użytkowy konia o przeznaczeniu zaprzęgowym.

Konie tego typu cechują się krępą, mocną sylwetką z mocnym tułowiem osadzonym na solidnych, szeroko rozstawionych nogach. Osiągają do 153 cm wysokości w kłębie, występują we wszystkich rodzajach umaszczenia, dość często zdarza się maść siwa, dziedziczona po irlandzkich hunterach. Są użytkowane nie tylko jako konie zaprzęgowe, ale i "rodzinne" wierzchowce dla mniej wprawnych jeźdźców, z uwagi na swój spokojny, zrównoważony charakter i niezbyt duże rozmiary.

Koń budionnowski

Koń Buddionowskie - jedna z ras ras konia, wykorzystywana na wyścigach do długo- i krótkodystansowych wyścigów. Znana z wytrzymałości i charakterystycznej płynności ruchu, konie tej rasy odnoszą sukcesy w skokach i ujeżdżeniu. Konie tej rasy są uważane za mające łagodną naturę.
Grupa dwuletnich ogierów z Rosji

Pochodzenie
Koń Budionnowski wywodzi się od koni czarnomorskich i klaczy dońskich krytych ogierami Pełnej Krwi Angielskiej. Używano też koni kirgijskich i kazachskich, lecz z gorszym rezultatem. Potomstwo odchowywano bardzo starannie na bogatej paszy i testowano pod względem użytkowości po ukończeniu dwóch i czterech lat życia. Z ogólnej liczby 657 klaczy, od których rozpoczęto hodowlę, 359 stanowiły anglodońskie, 261 mieszańce anglodońskie z czarnomorskimi i 37 angloczarnomorskie. Kryto je ogierami anglodońskimi. Gdy cechy Pełnej Krwi Angielskiej stawały się mniej wyraźne, do hodowli włączano ponownie ogiery tej rasy.

Budowa i wygląd
Głowa i szyja mają dobre proporcje. Profil jest prosty lub nieznacznie wklęsły. Taka ładna, szlachetna głowa zdradza wpływ koni Pełnej Krwi Angielskiej. Długa i prosta szyja przechodzi w wysoki kłąb i łączy się z umiarkowanie skośnymi łopatkami - nie są one jednak tak długie, jak u konia Pełnej Krwi Angielskiej.
Koń Budionnowski jest lekkiej budowy, ale o stosunkowo masywnym tułowiu. Grzbiet ma krótki, prosty i szeroki, lędźwie wydłużone, a zad długi i zazwyczaj prosty. Kończyny są lekkie, mało masywne, zdarzają się wady w budowie i wielkości stawów. Wadą tej rasy jest iksowata postawa kończyn przednich, powodująca ich wadliwy ruch. Wadę tę rozprzestrzeniło krzyżowanie z końmi dońskimi i kazachskimi.
80% koni Budionnowskich jest maści kasztanowatej, często ze złocistym połyskiem, odziedziczonym po koniach dońskich i czarnomorskich. Występują także konie gniade z tzw. złotym połyskiem.
Przeciętnie koń Budionnowski mierzy ok. 160 cm, chociaż zdarzają się osobniki o wzroście ponad 170 cm.

Brytyjski koń gorącokrwisty

Brytyjski koń gorącokrwisty - jest młodą rasą konia sportowego, bardzo podobnym do wszystkich koni brytyjskich. Głowa jest wyrazista, o średniej wielkości. Szyja jest wygięta w łuk. Brytyjski koń gorącokrwisty ma dość krótki kłąb i masywny zad. Kończyny są dobrze zbudowane. Zna wszystkie chody i dobrze się w nich porusza. Występuje we wszystkich maściach podstawowych (siwa, gniada, kasztan, kara). Osiąga wysokości w kłębie od 162cm - 170cm.

Głowa- sucha, wyrazista, średniej wielkości
Szyja- dobrze osadzona, łukowato wygięta
Tułów- zwięzły, grzbiet krótki
Zad- lekko ścięty, dobrze umięśniony
Kończyny- solidne, suche poprawne, wysokiej jakości. Dobra mechanika ruchów we wszystkich chodach
Umaszczeni- wszystkie maści podstawowe
wysokość- w kłębie162-170m

Brumby

Brumby to zdziczałe konie australijskie, które pochodzą od wielu ras i typów koni oraz kuców sprowadzonych na ten kontynent. Zwierzęta te człowiek uwalniał lub same uciekały do buszu. Wolno żyjące ulegały pewnym przeobrażeniom, w wyniku których uzyskały prymitywną maść, zmniejszyła się średnia wysokość do około 150 cm. Nie są dobrej budowy, mają proste łopatki, duże głowy i niezbyt proste nogi. Są za to niezależne, inteligentne i przebiegłe. Choć brumby zaaklimatyzowały się na kontynencie australijskim, dziś nie ma ich wiele z powodu odstrzału dokonywanego, aby ograniczyć wzrost populacji. W drugiej połowie XX wieku podjęto próby kontroli ich liczby, ale bez większego powodzenia.

Bawarski koń gorącokrwisty

Bawarski koń gorącokrwisty to jedna z ras koni.

Rasa ta jest obecnie jedną z wielu nowoczesnych niemieckich ras koni sportowych, choć dawniej były to ciężkie konie robocze. Głowa średniej wielkości, szyja dobrze osadzona, łopatki ustawione ukośnie, kłąb dostatecznie uwydatniony. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Grzbiet i partia lędźwi mocne. Zad lekko ścięty. Silne i prawidłowe kończyny. Prawidłowa mechanika ruchu, dobra skoczność. Konie bawarskie są chętne do pracy i wytrzymałe. Ich umaszczenie jest najczęściej gniade i kasztanowate, rzadziej kare i siwe. Wysokość w kłębie 162-170cm. W hodowli dużą wagę przywiązuje się do spokojnego temperamentu. Konie bawarskie są dobrymi końmi ujeżdżeniowymi i międzynarodowej klasy skoczkami przez przeszkody, ale podobnie jak niektóre inne rasy gorącokrwiste, nie cechuje je dobry galop, dlatego też gorzej radzą sobie w konkurencji WKKW.

Koń badeńsko-wirtemberski

Koń badeńsko-wirtemberski, koń gorącokrwisty wszechstronnie użytkowy, sprawdzający się zarówno w ujeżdżeniu jak i w skokach przez przeszkody.

Rasa wyhodowana w Wirtembergii w stadninie Marbach nad Lauterą. Z początku hodowla skupiała się raczej na koniach gospodarskich, masywnych, później jednak sprowadzono do uszlachetnienia pogłowia konie anglonormandzkie, zwłaszcza trakeny. Szczególny wpływ na współczesnego konia wirtemberskiego miał trakeński ogier Julmond.

Koń badeńsko-wirtemberski to koń raczej średniej wielkości o mocnej budowie ciała i wysokości ok. 165 cm. Najczęściej występuje maść masztanowata z dużymi odmianami, ale spotyka się również inne maści. W Marbach istnieją bardzo dobre warunki hodowlane, dzięki czemu wirtembergi są niezwykle zdrowe i zwrównoważone. Rasa znakowana piętnem rasowym.

Koń aztecki

Historia i pochodzenie Konie azteckie są połączeniem ogierów koni andaluzyjskich, Quarter Horse i klaczy Criollo. Otóż w latach 70. zaczęto krzyżować konie Criollo z innymi rasami ze względu na ich nieprzydatność i niezadowolenie użytkowników. Były one bowiem potomkami amerykańskich koni (westernowych) i przygranicznych ras. Dziś służą nie tylko jako konie wierzchowe, ale i jako konie pracujące w hacjendach.

Usposobienie
Są to bardzo spokojne konie, ale nie ospałe. Dość szybkie.
Wzrost
Ok. 150cm.
Maść
Maści koni: SIWEJ

Australian Stock Horse

Budowa
Głowa średniej wielkości ma ostro zarysowany profil, wyraz pyska zdradza inteligencję. Szyja krótka i mocna. Kłąb niezbyt wyrazisty. Łopatki dobrze ułożone i szerokie. Co prawda nie posiada harmonijnej sylwetki, zdradza ona bowiem objawy degeneracji, ale u najlepszych koni tej rasy dopatrzeć się można pewnych zalet.

Wzrost
Od 145cm do 168cm wzrostu.

Maść
Najczęściej gniada lub kasztanowata.

Historia
Jest to potomek walera z domieszką krwi koni południowoafrykańskich, chillijskich, angloarabów oraz koni czystej krwi arabskiej. Krzyżowano go potem z Quarter Horse a nawet perszeronami. Te ostatnie przyczyniły się w znacznym stopniu do deformacji sylwetki.

Hodowla
Konie te są najczęściej końmi ranczerskimi, czyli tymi, które nieraz oglądamy w telewizji w westernach. Można je spotkać na wolności.

Ciekawostka
Najsłynniejszym koniem tej rasy jest Regal Realm, na którym Lucinda Green wygrała mistrzostwa świata we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego.

Alter real

Jedną z ras konia domowego jest Altér real.

Jest to mało znana rasa stworzona w okręgu Alentego w południowej Portugalii w stadninie Braganza at Villa do Portel w 1748 roku poprzez skojarzenie klaczy andaluzyjskiej z ogierami arabskimi. Osiem lat później stadnina została przeniesiona na obecne miejsce do Altér w Portugalii - stąd pochodzi nazwa rasy. We wczesnych latach stadnina Braganza przeżyła ciężkie chwile, łącznie z kradzieżą najlepszych koni przez wojska Napoleona w 1814 roku. Do rasy tej dolano krwi hanowerskiej, normańskiej i arabskiej. W 1932 roku stadninę przejęło Ministerstwo Gospodarki Portugalii i od tego czasu nastąpiła znaczna poprawa rasy przez wycofanie nierasowych klaczy ze stada i szerokie wykorzystanie najlepszych ogierów.

Wysokość waha się od 153 cm do 164 cm. Maść skarogniada, gniada, siwa, i czasem kasztanowata. Szyja dobrze sklepiona, zwarta kłoda zharmonizowana z krótkimi nogami i małą głową. Kuce Altéal znane są jako wspaniałe, ogniste kuce do jazdy.

Albino

Albino to rasa wierzchowego konia w typie westernowym. Występuje jedynie w maści białej (albino), często z żółtym odcieniem.

Ogólna charakterystyka:
Głowa średniej wielkości.
Szyja dobrze zbudowana.
Łopatki strome, tułów zwięzły i krągły.
Zad silnie umięśniony.
Oczy niebieskie, jasnobrązowe, rzadziej ciemnobrązowe lub białe.
Wzrost ok. 152 cm w kłębie.

Albino słyną z łagodnego charakteru. Należą do rzadkich ras, często używanych do cermonii dworskich. Za założyciela rasy uważa się ogiera o imieniu Old King. Wyjątkowe w nim było właściwie tylko umaszczenie. Był on krzyżówką koni Morgan i arabskich. W dzisiejszych czasach, Albino są w większości wykasowane z ksiąg hodowlanych, lecz w USA utworzony w 1937 r. związek hodowlany, traktuje maść jako rzecz pierwszorzędną.

Tekst do scalenia ?

Białe konie, podobnie jak palomino, zawsze uważano za mające szczególny urok i zwracające uwagę. Albinizm jest cechą dziedziczną. Wyróżnia się albinizm częściowy, niepełny i pełny. Zwierzęta dotknięte taką cechą nie wytwarzają pigmentu zwanego melaniną , co oznacza, że mają pod białą sierścią różową skórę. Zwierzę dotknięte pełnym albinizmem ma nawet różowe oczy. W pozostałych przypadkach albinizmu oczy mogą być ciemne, niebieskie lub białe, a sierść w kolorze kremowym. Niektóre takie zwierzęta mają sierść siwa lub kremową, skórę w kolorze cynamonowym, a oczy brązowe. Czasem albinizm łączy się ze słabą budową, podatnością na infekcje, kiepskim wzrokiem, głuchotą i bardzo wrażliwą na słońce skórą. U koni albinosy to jedynie typ, tylko Amerykanie uważają je za rasę zwaną american carem, której ojcem był ogier imieniem Old King, urodzony w 1906 roku, zapewne krwi morgan/arab. Obecnie krzyżuje się konie quater horse i morgan, folbluty z końmi typu arabskiego, otrzymując potomstwo o sierści białej lub kremowej, z podobną grzywą i ogonem, skórą różową lub cynamonową, a oczami niebieskimi lub ciemnymi.

Aegidienberger

Aegidienberger - to mocny koń średniej wielkości w typie kuca islandzkiego i swobodą chodów konia paso. Wysokie na 140-150 cm koniki występują raczej w ciemnych maściach. Głowa szlachetnej budowy o prostym profilu, kończyny mocne. Doskonały do rekreacji, chętny do pracy pod siodłem, ma zdolności do specyficznych chodów. Małe zdolności do skoków, wynagrodzone są zdolnościami do inochodu i toltu. Tolt bardzo naturalny i efektywny - z fazą oparcia na jednej kończynie).

Rasa została wyhodowana w stadninie w Aegidienbergu koło Kolonii (Nadrenia). Powstała przez krzyżowanie kuca islandzkiego (ze względu na łagodne usposobienie) i paso (swoboda chodów - jw.). Konie agresywne lub flegmatyczne są eliminowane z hodowli. W Niemczech należy do najbardziej lubianych koni rekreacyjnych.

Waler

Nazwa tej rasy pochodzi od nazwy australijskiego stanu Nowa Południowa Walia (Wales). Została wyhodowana z łączenia kuców Basuto, koni arabskich, berberyjskich i angielskich. Miała służyć wydajnej pracy na olbrzymich australijskich ranczach bydła i owiec. Podczas wojen burskich i I wojny światowej Waler był koniem kawaleryjskim, teraz bywa używany jako koń policyjny.

Wysokość w kłębie Walerów waha się od 147 do 163 cm. Mogą się charakteryzować jakimkolwiek typem umaszczenia jednolitego. Są solidniej zbudowane niż konie pełnej krwi. Duże zasoby wytrzymałości w połączeniu z siłą, sprawiają, że mogą Pracować na ranczo cały dzień.

WIERZCHOWIEC Waler ma naturalne zdolności do skoków przez przeszkody, szybkość i zwinność. Niektóre Walery występują na rodeo, demonstrując techniki zrzucania jeźdźca ze swego grzbietu.

Mustang

Zahartowane, dzikie konie, które kiedyś przemierzały prerię zachodniej Ameryki, nazywane są mustangami. Pochodzą od hiszpańskich koni przewiezionych w XVI wieku, które zostały wypuszczone na wolność lub uciekły i zdziczały. Przez wieki mustangi żył dziko, w naturalnym środowisku. Obecnie podjęto próby zachowania tego oryginalnego typu dzikiego konia.

Mustangi różnią się między sobą wzrostem, od 137 do 152 cm, i mogą mieć każdy rodzaj umaszczenia. Są szybkie, zwinne i wytrzymałe. Nie mają łatwego charakteru, ale zostały udomowione i dziś są użytkowane zarówno do jazdy rekreacyjnej, jak i rajdów długodystansowych.
 
NA DZIKO
Mustangi były odławiane przez kowbojów i używane do pędzenia bydła. Niektóre zostały oswojone przez Indian, inne stanowiły zwierzynę łowną. Z tego powodu ich liczebność spadła. Obecnie są pod ochroną.

Standardbred

Standardbred, rasa konia zaliczana do kłusaków wyhodowana w początkach XIX w. w Stanach Zjednoczonych, wywodząca się od ogiera pełnej krwi angielskiej o imieniu Messenger, importowanego z Anglii. Standardbred mają przeważnie gniade umaszczenie, ok. 150 cm wysokości w kłębie, muskularną budowę, silne kończyny. Rasa jest niezwykle popularna w Stanach Zjednoczonych głównie ze względu na wyścigi kłusaków amerykańskich organizowane corocznie na kilkudziesięciu torach wyścigowych.Historia

Duży wpływ na nią miał ogier pełnej krwi angielskiej Messenger (Mambrino - NN po Turf), sprowadzony do USA w 1786 r. oraz jego potomek Hambletonian (Messenger xx - Charles Kent po Bellfounder rasy Norfolk Trotter), ur. w 1849 r., którego uważa się za założyciela rasy. W połączeniu z miejscowymi klaczami, gł. ras Morgan, Canadian Horse i Narragansett Pacers zapoczątkował rasę.

Wygląd
Cechy charakterystyczne: głowa o prostym profilu, kończyny z silnym przedramieniem, twarde, nieduże kopyta, głęboka klatka piersiowa, czasem występuje przebudowanie (zad wyższy od kłębu), dość krótki grzbiet, umaszczenie przeważnie gniade, ciemnogniade i kasztan, wysokość w kłębie zwykle nie przekracza 160 cm (niższe niż kłusaki ras europejskich).

Charakter
Występuje inochód (konie chodzące inochodem to obecnie ok. 80% przedstawicieli rasy w USA, w Europie natomiast większość stanowią konie chodzące kłusem).

Missouri Fox Trotter

Missouri Fox Trotter
Rasa Missouri Fox Trotter rozwijała się w dosyć surowych warunkach na terenie Ozark Moutains, pasma gór należących do Apallachów, rozciągającego się na południowy zachód od stanu Arkansas. Niewątpliwie zaczęła swój rozwój dzięki tamtejszym osadnikom, którzy potrzebowali koni o płynnym ruchu, a także wytrzymałych, aby mogły przebywać długie, górskie wędrówki. Około 19 wieku pionierzy, czyli pierwsi europejczycy, którzy osiedlali się w Ameryce (tutaj mowa zwłaszcza o podróżnikach przybyłych z Kentucky, Tennessee i Virginii), podróżowali wzdłuż rzeki Mississippi, aby osiedlić się w Apallachach. Przywozili ze sobą większą część cennego dobytku, w tym swoje najlepsze rasy koni. Hodowla ich wierzchowców oparta była głównie na rasach Arabskich, Morganach i koniach pochodzących z kolonii z dalekiego południa. Oczywiście nieuniknione, a w większości przypadków nawet porządane było krzyżowanie się tych ras z końmi miejscowymi. Tak, więc w późniejszym czasie owe "perły" europejczyków zaczęły nabywać nowych, wspaniałych cech pochodzących od Amerykańskich koni wierzchowych oraz Tennessee Walking. Wkrótce dla wszystkich stało się jasne, że rasa, która przez długi czas powstawała i rozwijała się, zdolna do wykonania pewnego charakterystycznego kroku jest bardzo użyteczna w trudnych warunkach, na terenach zalesionych wzniesień i skał. Zaczęto selektywną hodowlę koni zdolnych do wykonania chodu, który byłby wygodny dla jeźdźca i wierzchowca i mógłby pomóc im znosić trudy wędrówki. Do Ameryki sprowadzono rasy charakteryzujące się takim chodem. Rasa "bazowa", powstała ze skrzyżowania Amerykańskich koni wierzchowych ze stanu Kentucky, Tennessee Walking horse z Tennessee oraz tych sprowadzonych z innych krajów. Cechą wyróżniającą tą rasę od innych jest charakterystyczny kłus nazywany "fox trot". Fot Trot jest w zasadzie chodem bardzo podobnym do zwykłego kłusa - koń ustawia nogi w ten sam sposób, jednak kłusują tylko te tylnie. Jest to chód bardzo wygodny do wysiedzenia dla jeźdźca, w związku z tym Fox Trotter jest rasą odpowiednią do długich wędrówek. Średnia prędkość chodu tych koni wynosi od 6 do ok. 11 km na godzinę. Dawniej konie te były bardzo lubiane przez lekarzy, szeryfów i innych mieszkańców Ameryki, którzy potrzebowali koni do przemieszczania się z miejsca na miejsce w dość szybkim tempie. W dzisiejszych czasach rasa jest kupowana do gospodarstw pod wierzch, wystawiana na pokazach oraz wykorzystywana w rajdach długodystansowych oraz jeździe terenowej. Najbardziej znanym ogierem rozpłodowym jest Old Fox. Ze względu na swoją wytrzymałość i płynne ruchy Missouri Fox Trotter stał się bardzo popularnym koniem "długodystansowym".

American Saddlebred

Historia
Do utworzenia tej wspaniałej rasy wykorzystano wierzchowce rasy Morgan, konie pełnej krwi angielskiej oraz dwie rasy kłusaków – Narragansett i kłusaka kanadyjskiego. W XIX wieku rasa znana była jako Kentucky Saddler, ale ówczesne konie nieco różniły się pokrojem od współczesnego American Saddlebred’a – były nieco cięższe i o słabiej utrwalonym typie. Obecnie obowiązująca nazwa rasy została wprowadzona w 1891 roku.

Wygląd
American Saddlebred to muskularny, pełen gracji i wdzięku koń mierzący od 152 do 164 cm w kłębie. Jego głowa jest delikatna, elegancka, szlachetna, noszona wysoko. Profil jest prosty, oczy wyraziste, łagodne, uszy małe i ruchliwe. Kłąb wyraźny, grzbiet krótki, łopatki silne, dobrze kątowane. Klatka piersiowa zaokrąglona. Zad poziomy, kończyny szczupłe, silne, doskonale umięśnione. Grzywa długa, jedwabista, często przycinana za uszami.

Dopuszczalnych jest wiele maści, te najczęściej spotykane to odcienie od jasnokasztanowego do skarogniadego. Częste białe odmiany na nogach i pysku.

Charakter
Konie American Saddlebred są inteligentne, przyjazne dla ludzi, łagodne, bardzo odważne i obdarzone ognistym temperamentem. Są przy tym jednak bardzo wrażliwe i dość nerwowe, co nie ułatwia treningów.

Użytkowość
Rasa występuje w trzech odmianach: zwykły wierzchowiec, koń poruszający się trzema oraz pięcioma chodami. Te dwa dodatkowe chody to główny powód wyjątkowości koni rasy American Saddlebred. Są to:
slow gait
powolny, taneczny, czterotaktowy chód z momentem zawieszenia przez postawieniem nogi na podłożu
rack
szybki, rytmiczny, czterotaktowy chód

Konie tej rasy są doskonałymi skoczkami, a dzięki oryginalnym chodom występują jako gwiazdy parad i defilad. Poza tym są tez oczywiście „zwykłymi” końmi rekreacyjnymi.

Ciekawostki
Nie każdy wie, że dwa wspaniałe, wyjątkowe chody u koni American Saddlebred są na zwierzętach wymuszane za pomocą ciężko podkutych kopyt. Kopytom tych koni pozwala się swobodnie wyrastać i okuwa się je ciężkimi podkowami zmuszającymi zwierzę do podnoszenia wysoko nóg podczas poruszania się.

Podobnie sprawa wygląda z niezwykle wysoko osadzonym ogonem, który uważany jest za dumę i ozdobę rasy. Niestety, nie jest to dzieło natury. Hodowcy unoszą koński ogon za pomocą „operacji plastycznej” polegającej na przecięciu jednego z mięśni rzepa ogonowego. „Poprawiony” w ten sposób koń przez wiele miesięcy musi nosić specjalną uprzęż utrzymującą ogon w wymaganej pozycji.

W Europie podobne praktyki są na szczęście zakazane. Traktowanie zwierząt w taki sposób uważane jest za znęcanie się nad nimi. W USA jest to jednak nadal szczyt elegancji, a praktykujący takie metody hodowcy nagradzani są na zawodach i konkursach.

Tennessee Walking Horse

Tennesse Walking Horse
Ponad sto lat temu, w Tennessee, powstała niepowtarzalna rasa - Tennessee Walking Horse.
Pierwotni osadnicy tego regionu, przybyli z Wirginii, Caroliny i innych bliskich regionów, sprowadzili ze sobą 5 różnych ras: konie wszechstronne (wierzchowe), morgany, Gorącokrwiste, Kanadyjskie i Narrangansett Pacers. Poprzez skrzyżowanie cech tych koni, które pochodziły z najlepszych hodowli, powstał koń Tennessee Walkers, który posiada cechy odróżniające go od innych ras.
Ich najbardziej charakterystyczna cechą jest ich szybki i równy kłus - jednak nie jest to zwykły kłus, ani żaden inny chód, który możemy zobaczyć u innych koni. Jest to chód dziedziczny, którego nie można nauczyć wykonywać konia, który nie posiadł go wraz z narodzinami. Jest to czterotaktowy sposób chodzenia, niesamowicie płynny (porównywany do szybowania nad ziemią). W czasie jego wykonywania konie regularnie i rytmicznie poruszają głową, strzygąc przy tym uszami, które swoim ruchem akompaniują ruchom nóg. Niektóre konie są znane z tego, że podczas biegu trzaskają zębami w takt kłusa. Jest to jednak męczący chód, zarówno dla jeźdźca jak i dla konia.
Tennessee Walking Horse są znane także ze swoich dwóch innych chodów - "flat-foot walk" (z ang.), który jest wolny i pewny, oraz kenter, subtelny galop, podczas którego można odczuć charakterystyczne kołysanie. Jest on sprężysty, rytmiczny i pełen gracji. Wszystkie te trzy chody są dla jeźdźca wygodne i łatwe do wykonania, (jeżeli jazdę na koniu można nazwać wykonywaniem chodów. Ta rasa koni była wykorzystywana do lekkich prac na farmie, oraz do jazdy wierzchem. Stała się bardzo popularna na Południowych plantacjach, gdzie nazywano je Plantation Walkers. Właściciele tych ziem potrzebowali koni z wygodnym chodem, aby mogły przenosić ich przez wiele mil w celu skontrolowania swoich pól. Używali je także doktorzy podróżujący od miasta do miasta, większość życia spędzając na grzbiecie konia oraz pastorzy, również odwiedzający różne miasta i kościoły.

Pierwszym ogierem, który został wybrany na głównego ogiera rozpłodowego był zarejestrowany w 1935 roku koń Allan. Przodkowie tego karego konia były mieszanką Morganów i rasy Hambleton, która znajduje się w spisie ras standardowych dla Ameryki. Uważano, że nie byłoby lepszego konia do krycia, niż właśnie Allan. Dał najlepszą część siebie, aby rasa Tennessee mogła odpowiednio się rozwinąć. W Tennessee woda przepływa przez wapienne skały, a sól jest bogata w minerały, więc wyrastająca trawa jest pełna składników odżywczych. Nadała ona tym koniom odporność na wszelkie choroby.
Typowy koń Tennessee jest czuły, inteligentny i łagodny. Występuje we wszystkich kombinacjach kolorów, w tym: gniady, kary, kasztanowy, dereszowaty, palomino, siwy i całkowicie biały. Maja długie szyje, stosunkowo krótki tułów, dobrze zbudowany zad, oraz szczupłe, ale mocne nogi.

Appaloosa

WYSOKOŚĆ: do 165 cm w kłębie
WYGLĄD: Silny koń o smukłej sylwetce. Posiada małą szlachetną głowę i silne kończyny tylne[2]. Istnieje 5 głównych wzorów umaszczenia koni Appaloosa, ale wszystkie rodzaje umaszczeń są tarantowate, przy czym głównym wzorem jest wzór "lamparci". Prócz umaszczenia, konie Appaloosa posiadają inne cechy charakterystyczne, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Należą do nich: rzadka i wiotka grzywa oraz ogon, biała, jak u człowieka, rogówka, czyli część oka wokół tęczówki, nakrapiana skóra na pysku oraz paskowany róg kopytowy. Kopyta są twarde i bardziej sprężyste niż u innych ras, co ma ogromne znaczenie dla wytrzymałości tych koni.
KRAJ POCHODZENIA: USA - z hodowli Indian Nez Perce. Są końmi wytrzymałymi, chętnymi do pracy i łagodnymi. Obecnie głównie używane do szybkiej jazdy w stylu "western" oraz w rajdach długodystansowych.
WARTO WIEDZIEĆ: Nazwę otrzymały od białych osadników z regionu Palouse, obejmującego wschodnią część stanu Oregon i północnej części stanu Idaho. W 1877 roku po zakończeniu walk z plemieniem Nez Perce zabrano tę część koni, które nie uciekły, ich indiańskim właścicielom. Planowa hodowla datuje się od 1938 roku. Appaloosa to spokojne i wszechstronne konie użytkowe.