Koń holsztyński znajduje się na przeciwnym biegunie spektrum zimnokrwistych w stosunku do rasy szajrów angielskich. W porównaniu z nimi koń holsztyński jest mały i krępy. Osiąga nie więcej niż 16 dłoni. W istocie niektórzy zaliczają go do kuców. Jednakże pochodzi z określonych ras zimnokrwistych, jego sąsiad jutland i bliski krewny koń suffolk miały największy wpływ na jego wyhodowanie. W 1860 r. został przywieziony z Anglii przedstawiciel rasy suffolk, ogier Oppenheim LXII, który stał się chyba najważniejszym przodkiem rasy holszyńskiej. Jego syna Munkedala 445 i pochodzących z rozrodu wsobnego Prinsa of Jylland 1000 i Hovdiga 1055 należy także uważać za bardzo ważnych do ustalenia tej rasy. Jednakże niektórzy specjaliści sądzą, że Oppenheim LXII nie miał ustalonej rasy, ponieważ żył w czasach, gdy jeszcze nie prowadzono księgi stadnej. Teraz zdajemy sobie sprawę, że koń holsztyński został wyhodowany, by zaspokoić zapotrzebowanie na siłę napędową w XIX w. Pod koniec XIX w. powstało Stowarzyszenie Hodowców Konia Holsztyńskiego mające na celu kontrolę nad rozwojem rasy i jej promocję. W 1891 r. założono księgę stadną, ale dopiero w 1931 r. oficjalnie zaprzestano używać jutlanda jako podstawy w hodowli. Innymi rasami, które odgrywały mniejszą rolę w powstaniu tej rasy były: breton, bulończyk, koń pełnej krwi i jorkszajrskie konie powozowe. Rasy te wprowadzano, by przeciwdziałać pojawianiu się takich niekorzystnych cech, jak zbyt długi grzbiet i miękkie kopyta. Wymienione tu rasy posłużyły też by uczynić holsztyna lżejszym i dać mu więcej energii, niż mieli jego zimnokrwiści przodkowie. To sprawiło, że stał się koniem świetnie nadającym do artylerii, do pracy pociągowej na farmach i w przemyśle. Ciężki, podobny do kuca koń holsztyński jest przyziemny, ma krótkie muskularne nogi zaopatrzone w krótkie szczotki. Duża głowa często ma szczupaczy profil. Szyja zaopatrzona w grzebień jest krótka i gruba, wtapia się w grzbiet, ponieważ u tej rasy nie ma wyraźnego kłębu. Klatka piersiowa jest głęboka, a przód szeroki, chociaż tułów jest długi i płaski.
Cechy:
Wysokość: 155-163 cm
Maść: prawie wyłącznie kasztanowata z płową grzywą i ogonem, ale spotyka się też gniadą i siwą.
Pochodzenie: Zachodnie Niemcy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz