Rasa ta została wyhodowana na przełomie XIX i XX w. w okręgu, od którego otrzymała nazwę. Dziś hodowla tego konia jest szeroko rozprzestrzeniona. Głównymi szczepami założycielskimi, które zaimportowano, były brytyjskie Suffolk Punch, klejsdele i szajry, a w niewielkim stopniu użyto też krwi ardenów i perszeronów. W 1946 r. koń włodzimierski reprodukował się już na tyle zgodnie z typem, że można go było uznać za prawdziwą rasę. Ten szybko dojrzewający, silny koń jest w szerokim użyciu do pracy pociągowej, a także do ciągnięcia sań w potrójnym zaprzęgu zwanym trójką. Głowa tego konia jest duża, długa i garbonosa, osadzona na szyi mocnej i długiej. Grzbiet, chociaż szeroki, może być słaby. Zad jest długi z wyraźnym ścięciem, a nogi długie ze szczotkami.
Cechy:
Wysokość: 152-165 cm
Maść: najczęstsza gniada, ale spotyka się także karą i kasztanowatą
Pochodzenie: Rosja
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz