Koń berberyjski

Koń berberyjski pochodzi z Maroka i Afryki Północnej i jest jedną z najstarszych ras świata. Barber, choć nie może poszczycić się urodą, ma solidne zdrowie, siłę i wytrzymałość.Jest w stanie rozwinąć dużą prędkość na krótkim dystansie.

KSZTAŁT GŁOWY
Koń berberyjski jest jedną z pradawnych ras, dlatego kształt jego czaszki zbliżony jest do czaszek koni prymitywmych. Głowa jest dość duża i masywna i nie ma lekkości elegancji araba.

Koń berberyjski, podobnie jak koń arabski, miał duży wpływ na tworzenie innych ras koni. Koń hiszpański, od którego pochodzi wiele ras koni, sam wywodzi się od konia berberyjskiego. Rasa jest tradycyjną rasą koni wierzchowych Berberów północnej Afryki.

POKRÓJ
*Koń szlachetny średniej wielkości w typie raczej iberyjskim niż orientalnym. Głowa średniej wielkości, często o profilu garbonosym. Szyja bardzo mocna, prosta. Łopatki dłubie. często strome. Grzbiet krótki, zdolny do pracy pod dużym obciążeniem. Klatka piersiowa głęboka, ale niezbyt szeroka. Zad ścięty, ogon osadzony nisko. Macne jak stal kończyny z doskonałybi kopytami, niekiedy tylne nieco szblaste lub o krowiej postawie. Ruch wydajny, o energicznej akcji, szybki, pewny. Umaszczenie częsty siwe, a także gniade, kasztanowate i kare z odmianami. Wysokość w kłębie 150-160 cm.


HISTORIA
*Północno afrykańska rasa zwana berberyjską pochodzi od starozytnych koni i jest blisko spokrewniona z końmi iberyjskimi (zwłaszcza kucami Sorraia). W Afryce, powiązanej od dawna z Hiszpanią, konie te były juz rozpowszechnione, gdy około roku 700 dotarły tam konie arabskie. Od tego czasu rasy te ciągle się krzyżowały. Tylko nomadyczne plemię Tuaregów przestrzegało hodowli w czystości rasy. Ogierów tej rasy używano póżniej w całej Europie do uszlachetniania miejscowego pogłowia. Należał do nich także Gogolphin Barb, jeden z założycieli rasy pełnej krwi angielskiej. Czysto rasowych koni berberyjskich już prawie się nie spotyka, choć podjęto wysiłki w celu zachowania resztek populacji.