Koń fiński

Konie rasy fińskiej, które od dawna żyły w Finlandii. Wywodzą się od prymitywnego fińskiego kleppera, który przez długi czas prawie nie ulegał zmianom. Wywierał on także wpływ na konie rosyjskie z sąsiednich terenów. W połowie ubiegłego stulecia rozpoczęto doskonalenie tej rasy, z wyglądu mało atrakcyjnej, ale niesłychanie wydajnej w pracy. Polegało ono na krzyżowaniu z końmi Norfolk Roadster, rosyjskimi końmi zimnokrwistymi oraz z nie istniejącą już rasą karelską (wschodniofińską). Główne stado było odpowiednio mocne, aby wytrzymać w zimnym klimacie, ale różne odmiany były większe lub mniejsze, cięższe lub lżejsze, zależnie od wymagań danego czasu. Współcześnie istnieją 3 typy rasy fińskiej: pociągowy, kłusak i koń wierzchowy. Różnią się masą i solidnością budowy, ale są bardzo podobne w zachowaniu. Są to konie muskularne, zwarte i proporcjonalnie zbudowane, krępe o cechach pokroju pośrednich między typem zimno- a gorącokrwistym. Ma masywną, niezgrabną głowę o żywym wyrazie. Szyję krótką, masywną. Krótki wydatny kłąb przechodzi w długi grzbiet. Kłoda głęboka, zwięzła. Zad mocny, dobrze umięśniony, ścięty. Ogon osadzony nisko. Kończyny solidne, z krótkimi pęcinami i małymi szczotkami pęcinowymi. Duże, zdrowe kopyta. Czasami występują niewielkie wady postawy np. szablastość kończyn (budowa charakterystyczna dla kłusaków). Grzywa i owłosienie ogona bujne. Konie rasy fińskiej są spokojne, łatwe w treningu, ale żywe i inteligentne. Są niezwykle dobrymi kłusakami, ponieważ hodowla selekcyjna wyprodukowała specjalny typ konia fińskiego jako wyścigowego kłusaka; jest to zwierzę bardziej szlachetne i szybsze niż typ pociągowy. Od 1907 r., kiedy została założona księga stadna, ściśle przestrzega się reguł hodowli czystej krwi. Ok. 50 lat temu do szczepu hodowlanego zostały wprowadzone próby dzielności i tylko najlepiej pracujące konie są dopuszczone do rozrodu. Zdolność kłusowania jest cenioną właściwością przy próbach dzielności dla wszystkich sekcji hodowlanych, dzięki czemu fińskie konie nabyły cech konia ogólnego przeznaczenia. Jak na konia pociągowego koń fiński jest niezwykle zwinny i porusza się z łatwością nawet w trudnym terenie. Jest to niezwykła zaleta, gdyż pracuje głównie przy trzebieniu lasów. Przy ściąganiu drzewa konie są lepsze niż traktory, ponieważ stwarzają mniejsze prawdopodobieństwo uszkodzenia pozostawionych drzew.
Cechy:
Wysokość: 145-180 cm
Maść: kasztanowata, gniada, kara, siwa, dereszowata
Pochodzenie: Finlandia