Ta pradawna rasa sięga czasów imperium rzymskiego. Konie te są również znane jako brabanosy. Przodkami Brabanta były konie bojowe, które brały udział w tworzeniu takich ras jak Shire, Clydesdale i prawdopodobnie Suffolk Punch. Starannie prowadzona hodowla Brabantów przyczyniła się do powstania silnego, wywierającego duże wrażenie, konia. Centrum rozwoju tej rasy były żyzne równiny Brabancji w centralnej Belgii. Od bardzo dawna Belgia słynie ze swych ciężkich koni. Wiele napisano o flandryjskich koniach jako wierzchowych dosiadanych przez zbrojnych rycerzy w okresie średniowiecza. Pewna liczba koni flandryjskich została zaimportowana na Wyspy Brytyjskie, gdzie zostały użyte jako stado wyjściowe do hodowli miejscowych koni roboczych. Brabanty są bezpośrednimi potomkami koni flandryjskich. Około 100 lat temu koń belgijski był najpopularniejszą w Europie rasą konia zaprzęgowego. Udoskonalenie rasy konia belgijskiego nastąpiło pod koniec XIX wieku, kiedy to wyodrębniono trzy linie: Orange I, Bayarda i Jeana I. Wszystkie trzy odmiany zostały rozprzestrzenione po całej Europie i posłużyły do udoskonalania innych ras. Występują trzy nieznacznie różniące się odmiany w obrębie stada belgijskiego, aż do początków XX w. uznawane za odrębne rasy. Są to: wielki koń z Dendre, siwy koń z Nivelle i koń olbrzymi z Mehaignc. DZiś nieznacznie różnią się one budową ciała czy maścią. Rozróżnienie opiera się głównie na różnych obszarach i liniach krwi. Belgijscy farmerzy przez wieki byli dumnymi hodowcami używającymi selekcyjnych metod i - z nielicznymi wyjątkami - unikającymi wprowadzania obcej krwi w rezultacie belgijskie rasy pociągowe mają ustalony typ. Siła, dobry temperament i chęć do pracy przyczyniły się do ich popularności na całym świecie. Wiele z nich zostało wyeksportowanych, zwłaszcza do USA. Zostały także użyte do poprawienia już istniejących albo założenia nowych hodowli. Np. konie reńskie powstały właśnie na podstawie tej rasy. Rozmiary ardenów zostały powiększone przez krzyżowanie z brabantami. Również niektóre odmiany polskich koni zimnokrwistych mają domieszkę krwi belgów. Dzisiejszy koń belgijski jest zwierzęciem dużym i silnym, raczej niskim, chociaż zdarzają się osobniki wyższe niż 170 cm. Głowa tego konia jest niewielka w stosunku do tułowia, dość kwadratowa, mało wyrazista i raczej "nijaka", ale o poczciwym wyrazie. Szyja bardzo mocna, łukowato wygięta, o wyraźnie zaznaczonym podłużnym grzebieniu. Zad masywny, mocno zaokrąglony, rozłupany i wysoki. Grzbiet krótki, klatka piersiowa głęboka, łopatki wyraźne i muskularne. Ogon krótko przycinany, nisko osadzony. Kończyny bardzo mocne, stosunkowo krótkie, o silnie owłosionych stawach pęcinowych. Kopyta kształtne, średniej wielkości. Charakter tego konia jest wyjątkowo łagodny, ale charakteryzuje go żywy temperament. Bardzo dobrze przystosowuje się do trudnych warunków, nie sprawia kłopotów.
Cechy:
Wysokość: 160-170 cm, ale zdarzają się wyższe.
Maść: najczęściej dereszowata, ale także gniada i kasztanowata. Ceniona, lecz bardzo rzadka u tej rasy jest maść kara.
Pochodzenie: Belgia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz