Pod koniec lat siedemniesiątych XIX wieku Mikołaj Przewalski odkrył tabun dzikich koni w górach Mongoli, na skraju pustyni Gobi. Przypominały prymitywne tabuny, które kiedyś przemierzały Azję. Nazywano je końmi Przewalskiego, znane są również jako koń mongolski lub dziki koń azjatycki. Koń Przewalskiego i konik polski są jedynymi żyjącymi obecnie potomkami czterech typów prymitywnych koni, które żyły 10 000 lat temu.
Uratowana rasa Koń Przewalskiego wyginął w środowisku naturalnym, ale tasa przetrwała w ogrodach zoologicznych i prywatnych stadninach.
Koń epoki kamienia W okresie 27-16 tysięcy lat temu ówcześni ludzie malowali na ścianach jaskiń. Były tam i konie, które przypominały dzisiejszego konia Przewalskiego. Rasa ta nie ulega zbytnim przemianom w ciągu tysięcy lat.
Twarzą w twarz Koń Przewalskiego ma dużą, prostą głowę z wypłukłym lub prostym profilem. Oczy są wysoko osadzone, co sprawia, że głowa wydaje się długa.
Koń Przewalskiego charakteryzuje się cechami podobnymi do koni prymitywnych. Jego umaszczenie jest bułane, a kończyny mogą mieć pręgowania na nadgarstkach i stawach skokowych. Przez grzbiet biegnie ciemna pręga zwana pręgą grzbietową. Grzywa rośnie prosto, zaś grzywka jest mała lub nie ma w ogóle. Pysk i ololice oczu są jaśniejsze od reszty ciała.
Charakterystyka
*Wysokość w kłębie
122-147 cm
* Maść
Bułana
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz