Camargue

Camargue jest niedużym, za to bardzo wytrzymałym koniem, który przez tysiące lat swojej bytności w niełatwym klimacie i wśród ubogiej roslinnosci delty Rodanu na francuskim wybrzezu Morza Śródziemnego doskonale przystosował się do tych niełatwych warunków wegetacji.

Nieznane pochodzenie

Pochodzenie camargue'a jest sporne; najprawdopodobniej żyje w delcie Rodanu w południowej Francji od tysięcy lat. Na słynnych malowidłach naskalnych sprzed 15 000 lat, odnalezionych w jaskiniach Lascaux i Niaux, pojawiają się zwierzęta, które sa całkiem podobne do koni camargue, co potwierdziłoby teorię, że siwki są rdzennymi mieszkańcami tego regionu. Być może w żyłach współczesnych koni płynie domieszka krwi azjatyckich i mongolskich koni przywiezionych przed 2 000 lat na południe Francji przez Gotów. Pewne jest, że w VII i VIII wieku miejscowy koń został skrzyżowany z berberem przywiezionym z Afryki Północnej przez Maurów.

W izolacji

Od tamtej pory dzikie stada koni Camargue, których stada nazywa się "manades" pozostały nietknięte wpływami zewnętrznymi. Żyjąc w geograficznej izolacji, zachowały niezmienione cechy od ponad tysiąca lat - jako jedna z nielicznych europejskich ras.

Koń Camargue został oficjalnie uznany za rasę dopiero w 1968 roku. Od tamtej pory działa związek hodowlany, a ogiery są pod dyskretną opieką państwowej stadniny w Uzes. Populację nadzoruje stacja hodowlana Tour de Valat. Wprawdzie cywilizacja ograniczyła przestrzeń życiową "manades", ale liczba półdzikich stąd w przeciągu ostatnich dekad nie tylko nie spadła, ale nawet nieco się powiększyła.

Konie camargue to tradycyjne wierzchowce miejscowych pasterzy przepędzajacych za ich pomocą bydło. Wraz z rozwojem ruchu turystycznego wokół rezerwatu przyrody - słonego jeziora nieopodal Vaccares, siwy camargue cieszy się też rosnącą popularnoscią wśród przybyszów chcących zakosztować uroków jazdy na tym malowniczym terenie.

W rodzinnym regionie Camargue wciąż żyje kilka półdzikich stad "siwych koni morskich"